wtorek, 31 grudnia 2013

Jak to w końcu bylo z ta alfa?

Cały tydzień siedziałam i myślałam jak w najbliższą środę wejść do pubu i dać wypowidzenie i czy w ogóle dać? A co jeśli nie znajdę nowej pracy  w okolicy? Jeszcze nigdy w moim życiu nie dawałam wypowiedzenia! Z mojej pierwszej pracy odchodziłam z powodów naturalnych czyli odchodząc na Uniwersytet. Z drugiej również podobnie- wyjeżdżajac z kraju. W trzeciej nadal pracuje... nigdy nie musiałam uciekać, odchodzić, rezygnować pokonana. Kac. Kac obrzydliwy, tym bardziej ze kiedy targały mną te wszystkie rozterki, pozostały 2 tygodnie do Świąt  i  przerzucając kartki  kalenadarzu rezerwacji widziałam w jakim 'shicie' ich zostawię.

Numery o których wspominalam wcześniej zdarzały się coraz częściej, były coraz bardziej nieprzewidywalne i tym bardziej zaskakujace, że Szef potrafił zmienić skórę z owczej na wilczą szybciej niż mikrofalka podgrzewala jego warzywka. Potrafił wyjść za bar, odebrać telefon, zapisać cos  w kalendarzu, podczas gdy ja byłam zajęta, kiedy nagle odwracał się i zamieniał w piorun kulisty.

Tamtego tygodnia w pubie stali bywalcy zorganizowali party  urodzinowe dla jednego z przyjaciół. Na sali restauracyjnej siedziało z 5 stolików, w części barowej zebrało się oka 35 osób raczacych się bufetem i drinkami z baru. Nie było  Blondi wiec biegalam dwa razy szybciej bo Żona służy raczej do witania gości, rozmów, wspominkow i dopieszczania klienteli, robienia bałaganu i szukania swoich okularów co 5 minut. Kiedy juz zebrała się cala urodzinowa feta, zwykle stoliki zostały obsluzone i właśnie wgryzaly się w swoje dania główne, przy barze został Regularny, jakiś koleś opowiadający o tym jak otwiera w styczniu własny lokalny browar oraz Żonka, łącząc obu panów w miłą klamrę zainteresowania. Stałam tuz obok, kukalam jednym okiem w restauacje, drugim po urodzinowym przyjęciu, znosiłam zez stolików puste szklanki, wycieralam czyste, ukladalam plasterki cytrynki w wachlarze... wszystko żeby zabić czas w oczekiwaniu na najmniejsze skinienie ze strony klientów. W tym czasie Blondi (gdyby była tego dnia w pracy) zwykła gmerać w telefonie czatujac ze znajomymi na FB i smsujac bez najmniejszej żenady.

W pewnym momencie z kuchni za bar wyszedł Szef i stuknął pięścią w bar.
-Znowu szambo. - pomyslalam ale nie docenilam wagi sytuacji.
-Wszyscy jedzą?
-Tak, wszyscy.
-Drinki podane?
-Tak. - zupełnie tak jakby przy barze sterczał tłum spragnionych.
Podszedł, złapał mnie za ramiona, odwrócił od Żony i panów w stronę ściany i zaczął z jadem o jaki go nie podejrzewałam:
-Jak się pytam czy wszyscy zostali obsluzeni to masz w podskokach tam być!
-Ale ja dopiero co...
-Nie mów do mnie! Nie interesujące mnie twoje odpowiedzi! Trzeba lać drinki!  Zrozumiano?? Nie sprzedajesz mi drinków wiec ja ile pytam za co ci place? Za podpieranie ścian, kochanie?? Masz tam iść i sprzedawać drinki, zrozumiano? To nie jest Tesco, tu są standardy i zasady!! - cały czas potrząsając mną jak kukłą.
Puścił moje ramiona, odwrócił się do panów przy barze i z uśmiechem spytał:
-Jak smakuje nasze nowe beczkowane?
Panowie spojrzeli na swoje prawie pełne szklanki, pokiwali głowami z uznaniem i jakoś nie zamówili w tym momencie więcej. Jego marketingowy talent obwisł.

Ja, jak mysz zapedzona  w kąt, natychmiast po tej tyradzie pobiegłam w stronę restauracji, gdzie nikt niczego nie potrzebował, każdy jadł i rozmawial i jedynie spojrzało na mnie kilka osób jakbym ich pilnowała w obawie ze uciekną bez płacenia. Wycofałam się w strefę rażenia, chciałam wejść w tłum gości wokół bufetu ale świetnie się bawili wiec uznałam, ze jestem ostatnia osoba która powinna tam w tym momencie się wciskać. Salwy śmiechu udowadnialy ze bawią się przednio i nie umierają z owodnienia. Nie pozostało nic innego jak tylko powrocic za bar,  strefę nuklearna. Podeszłam do kredensu, poprawiłam serwetkę na sosach, wyrownalam kupkę serwetk w bardziej perfekcyjna formę kupki serwetek, w panice starając się znaleźć sobie jakiekolwiek zajęcie. Bar idealnie czysty, nawet długopisy ze swoimi zatyzkami stały malowniczo w kubeczku. Ręce mi drżały bo pozostał juz tylko jeden krok do miejsca które zajmowałam jeszcze przed chwila, gdzie nadal stal Szef i brylowal przed facetem, który od stycznia mógłby zacząć dostarczać mu nowe piwa. Dałam się sprowadzić do pozycji przerażonego zwierzątka, kręcącego się  kółko, bez szansy na ratunek. Następne 10 minut było koszmarem sytuacji w której nadal nikt nie potrzebował obsługi a ja drżałam ze strachu przed gnojem który postanowił wypluć na mnie swoje fantazje.

To mogła być ostatnia kropla goryczy ale potrzebowałam jeszcze tej jednej.

W ostatnia sobotę, kiedy przelał się kielich goryczy, Szef usiadł za barem i zabawiając stałego klienta, stukał po laptopie tak jak w każda sobotę przygotowując menu na niedziele. W niedziele menu jest inne niż przez resztę tygodnia i zwykł zmieniać je w zależności odo tego czego chciał się pozbyć lub co mu tam przyszło do głowy. Menu składa się z trzech czesci- startery, główne i desery przy czym każda nazwa potrawy to jedno a opis to niejednokrotnie zdanie na dwie linijki w stylu: "Jagniecy kuper pieczony w ziołach zza wychodka na łożu z soczystych pieczarek i muchomorow ręcznie zbieranych o wschodzie słońca w piątek trzynastgo". I tak cala strona A4 pełnego menu na niedziele.

Tamtej soboty wklikal cos nietypowego w dokument worda, wysłał do wydrukowania, przyniósł na bar i powiedział tak:
-Zajrzyj czy są tam pod lada w papierach niedzielne karty  menu?
-Są.
-To wygrzeb mi wszystkie które tam są i zobacz czy się nadają do użycia.
Wygrzebalam ich z 50 arkuszy, część poplamiona i pogniecioną, część czysta, wiec podzielilam wstępnie  na dwie kupki- do śmieci i do użycia.
-To wszystkie?
-Tak. Podzielilam na stare i do użycia.
-I są takie jak ta???
/juz mi się włączyła lampka ostrzegawcza, ze właśnie wdepnelam w szambo./
-Nie, nie wiem...  nie mówiłeś...ze mam...
/ostatnio zaczynałam się juz jąkać w jego obecności.../
-Ja nie wiem, to nie jest TRUDNE! Sam zrobię!! Daj!!- wyszarpal mi karty z rąk.  -A wlasciwie- dlaczego JA mam to robić!? Prosze- masz, mają być takie same jak ta! Reszta do kosza!!
Z zaciśniętymi gardłem zaczęłam gorączkowo przerzucać strony próbując określić na czym polega różnica? Panika trzęsła mi rękami, łzy juz kręciły się pod powiekami. Dal mi 25 sekund, wyrwał mi wszystko z rak:
-Czy to jest TRUDNE? To nie jest skomplikowane!!- łupnął paluchem w  swoja kartę.- JAK JEST RAGOUT TO ZOSTAWIASZ! JAK NIE MA TO DO KOSZA!!

Nie dal skończyć, wyjaśnić, może i dobrze bo juz nie mogłam podnieść głowy. Baknelam cos jakliwie i oddzielilam karty bez ragout i wsadzilam do kosza.

Dostałam opierdol za ragout którego jakimś cudem nie doczytalam telepatycznie z jego głowy. Jakby nie mógł zacząć pprostym poleceniem:
-Tu masz kartę z dodanym ragout. Przejrzyj wszystkie i zostaw tylko te z ragout. Reszta w śmieci. Dziękuję.

Poszłam nakrywać do stołu na niedziele, schowana za plotkiem, z miną jak skopany pies. Przyszła Blondi:
-Daj mu wypowiedzenie dzisiaj. Nie pozwól mu tak do siebie mówić! To będzie twój ostatni dzień i juz tu nie wrócisz.
-Nie mogę, musze mieć druga robotę w kieszeni inaczej zostanę bez tygodniowek...

Dałam wypowiedzenie w kolejna środę.

We wtorek zaparkowałam się w odwagę i poszłam do naszej lokalnej restauracji hinduskiej pytać o prace o której słyszałam od Samotnej. Okazało się ze owszem, szukają białej babeczki do kontaktu z klientem. Mając deskę ratunkowa łatwo mi było iść do pubu ze środkowym palcem wyprostowanym, nawet jeśli  schowanym w kieszeni.

Cdn

środa, 25 grudnia 2013

Wesolych Swiat!!

Z okazji Świąt  Bożego Narodzenia przeszukałam swoje kieszenie i znalazłam chwilkę czasu, żeby pożyczyć Wam trochę cudownych Świat w rodzinnym gronie, przypomnieć o sobie... Gabi śpi, Maya maluje kolorowanki które dostała od mojej "uczennicy" języka polskiego. Ja mam nową klawiaturę do tabletu, nową pracę i spioszki z Myszką Minnie. Suseł dokonuje cudów z krainy komputerowców. Choinka świeci, telewizor puszcza "The Snowman". 

Wesolych Swiat!!

środa, 11 grudnia 2013

Jestem alfa

Bo ide dzis do pubu z wypowiedzeniem i mam gdzies czy to tydzien przed Swietami czy nie. Po ostatniej sobocie i kolejnych lzach po kostki wrocila mi KOKAIN a ona umie sobie w zyciu radzic. Miekne na starosc i czas soba potrzasnac.

Trzymajcie majty i kciuki bo moze sie sciemnic od siwego dymu.

niedziela, 8 grudnia 2013

Na pohybel.... oby

Udalo mu sie choc nie dalam mu odczuc tej satysfakcji.

Tak czy inaczej wsadzilam dzis piesci w kieszenie i poszlam do resauracji w naszej wiosce pytac o jakies wieczorne godziny pracy. Juro wpadne na rozmowe a na razie siedze cicho.

Po raz pierwszy od kiedy pracuje w SS doprowadzil mnie do placzu ale nie rozryczalam sie na miejscu tylko w samochodzie w drodze powrotnej do domu.

W sumie trudno swierdzic o co poszlo ale chyba o to ze pracuje za szybko i za dokladnie. Fajnie, nie?

Po ostatnich ochrzanach za wazeline do ust i apaszke stwierdzam ze gosc wspina sie na wyzyny chamswa i zapada sie w odmety paranoi.

Samiec alfa nie moze zniesc w swoim ooczeniu samicy alfa i probuje walcowac mnie na zimno.

A precelka moze wsadzic sobie w annus i zakrecic.